Gia to rock

Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Perfumeral: 10+1 τραγούδια που θα ήθελα να παίξουν στην κηδεία μου

Τέτοιες ιδέες για τέτοιου είδους άρθρα -πόσο μάλλον με αυτόν τον τίτλο- σου έρχονται στο μυαλό πάντα βράδυ, τις περίεργες εκείνες ώρες που το πιο χρήσιμο πράγμα θα ήταν να κοιμηθείς, αλλά προτιμάς να το ξενυχτίσεις λίγο ακόμα, χωρίς φαινομενικά ιδιαίτερο λόγο. Ο λόγος είναι μάλλον ιερός: να κάτσεις να τα βάλεις λίγο κάτω με τον εαυτό σου. Να αναμετρηθείς. Αφού ασχολήθηκες με τα πάντα όλες αυτές τις μέρες, εκτός από αυτό. Και για μας που η μουσική συνδιάζεται με το κάθε τι που μας συμβαίνει, διάφορα συναισθήματα έχουν και ανάλογα soundtracks. Παίζεις λοιπόν το παιχνίδι με το τάδε ή το δείνα soundtrack, και κόβεις αντιδράσεις. Σα φλερτ.

Η μουσική υπόκρουση όσο περνάει η νύχτα γίνεται όλο και λιγότερο τυχαία. Η απαραίτητη συνοδεία λίγου αλκοόλ σπαταλάει φαιά ουσία και μεράκι στο ποια θα είναι αυτή η playlist, το soundtrack της συγκεκριμένης νύχτας. Θέλει σκέψη το επόμενο τραγούδι, πώς να το κάνουμε. Ξενερώνεις λίγο αν έχει προλάβει να τελειώσει το παρόν τραγούδι πριν χώσεις το επόμενο. Συμπλήρωνεις τα κενά. Αφού καθόμαστε που καθόμαστε μόνοι μας και ακούμε μουσικές, ας το τραβήξουμε από τα μαλλιά για να βγει κάτι καλό. Και σχεδόν πάντα βγαίνει.

Και κάπου εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: Η συγκεκριμένη έμπνευση ήρθε πρωί πρωί, γύρω στις 10. Πρωινό τσιγάρο, ένας φραπές που σέβεται τον εαυτό του και -αν μη τι άλλο- ελεύθερος μοναχικός χρόνος, αφού όλοι ασχολούνται με κρέατα. Εμείς με τα κρέατα θα παίξουμε μπάλα το βράδυ, για το ροκ (εκεί τα soundtrack θα είναι πιο απλά). Έως τότε, θα βρισκόμαστε ακόμα στο mood του επιταφίου, κι ας έχουμε να πάμε πολλά χρόνια.

Ούτε αυτοκτονικές τάσεις έχουμε, ούτε τίποτα τέτοιο. Πέτυχα τις προάλλες στο youtube video του Whitewater των Kyuss, ένα εκπληκτικό σχόλιο κάτω από το βίντεο: "I want this played at my funeral". Κατευθείαν σκέφτεσαι εκεί, "όντως", και για το συγκεκριμένο κομμάτι αλλά και για άλλα πολλά θα ήθελες να συνοδεύουν την επικήδειο. Τι διάολο θα ταίριαζε;

Ναι, θα μπορούσα να συμπληρώσω τη λίστα επί τόπου με ένα best of από μελαγχολικά post rock κομμάτια, με τη δισκογραφία των Pink Floyd ας πούμε, με μπλουζιές και κιθάρες να κλαίνε και ό,τιδήποτε τέτοιο. Δεν έχω τέτοια διάθεση και θα το παίξω αλλιώς. Κομμάτια πιο ποτ πουρί, ίσως και άσχετα μεταξύ τους πολλές φορές, με τον τίτλο και τους στίχους όσο γίνεται πιο σχετικά. Θα ήθελα να συμπληρώσω και μια κλάψα των υπερτεράστιων Radiohead, δεν θα το κάνω όμως.

Έχω ήδη αδικήσει μπάντες και καλλιτέχνες με το κιλό. 
Στην τελική είναι μια λίστα με υπέροχα τραγούδια που θα ακούω εις τους αιώνας των αιώνων.

Η διαδικασία επιλογής των τραγουδιών ήταν υπέροχη, δεν είναι πια πρωί, οι καφέδες έχουν γίνει τρεις, και ακόμα γράφω και ακούω. Μάλλον πρόκειται για την αρχή μια σειράς θεματικών mixtapes. 

ENJOY. Αμήν.


Giatorock Proudly Presents: 
Perfumeral
songs to live forever



1. Monovine - Odd. Για πρώτο συναίσθημα η απαισιοδοξία των -ελλήνων παρακαλώ- Monovine ταιριάζει απόλυτα. Απλά δεν υπάρχει τίποτα.

2. Mondo Generator - Day I die. Σίγουρα κάποια στιγμή έχεις αισθανθεί έτσι. Αν μη τι άλλο, δεν έχεις ψυχραιμία.

3. Morphine - I'm free now. Κάνε ένα τσιγάρο και πάρτο απόφαση. Είσαι σε κηδεία. Μπορεί και δικιά σου.
 
4. Clutch - Gone Cold. "My heart is gone, I've gone cold" λένε οι στίχοι. Αυτό.

5. Buddy Guy - First time I met the blues. Άμα δεν βάζαμε ένα δυνατό μαύρο blues κομμάτι απλά θα έπεφτε φωτιά και θα μας έκαιγε. Άλλωστε είναι γεγονός, ότι μάλλον δεν έχουμε ιδέα από blues. Θα τα συναντήσουμε πρώτη φορά στα σοβαρά όταν περάσουμε στην άλλη μεριά.

6. Mark Lanegan - Don't forget me. Απλά δε μπορούσε να λείπει. Το πρώτο που μπήκε στη λίστα και δε σκέφτηκα λεπτό ότι μπορούσε να αφαιρεθεί.

7. Smashing Pumkins - Tear. Αν υπήρχε ένα άλμπουμ να ταιριάζει ακέραιο στο mood που συζητάμε, είναι το Adore. Διαλέξαμε το πιο αριστουργηματικό κομμάτι από εκεί.

8. Pixies - Hey. Μη λείψεις από την κηδεία μου. Αλήθεια.

9. Mogwai - May nothing that happiness come through your door. Από το άλμπουμ "Come on, die young". Ήρθε και χώθηκε αυτόβουλα στη λίστα, από μόνο του. Δεν το έκανα εγώ.

10. Kyuss - Whitewater. Πώς θα μπορούσε να λείπει η πηγή έμπνευσης για όλο αυτό;

10+1 bonus track. Pink Floyd - Echoes. Γενικά είμαι της γνώμης ότι σε τέτοιες κουβέντες δεν ταιριάζουν οι Pink Floyd. Ποτέ. Είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο από όποια πλευρά κι αν τους πιάσεις. Δεν καταδέχεσαι εύκολα να τους κατατάξεις σε νόρμες, για ένα πράγμα που είναι παραπάνω από μουσική, για κάτι που θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Οι Pink Floyd. Παρ' όλα αυτά το αποτόλμησα και το έχωσα στη λίστα. Μπόνους ποιότητα, άλλο πράγμα από τα υπόλοιπα. Άγιος να είναι ο άνθρωπος που θα το παίξει στην κηδεία μου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου